Μοντεζούμα

Το μοναδικό event που δεν ακυρώθηκε εχθές το βράδι (φωνή στο κινητό: "...ο Νίκος δεν θα ήθελε κάτι τέτοιο, αντιθέτως μάλιστα") ήταν η παρουσίαση του νέου βιβλίου του Νίκου Νικολαΐδη, "Μια Στεκιά στο Μάτι του Μοντεζούμα" (εκδόσεις greekworks.com). Λόγω του πρόσφατου, απρόσμενου θανάτου του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη, η συνάντηση αυτή των παλιών φίλων από όλους τους χώρους με τους οποίους καταπιάστηκε ο Νικολαΐδης, στο Gagarin (δεν έλειπε κανείς παρά τον παλιόκαιρο), θα μπορούσε εύκολα να θυμίζει μνημόσυνο.

Όμως το μόνο που υπήρχε ήταν μια διάχυτη νοσταλγία, πολλή μουσική, προβολές, αναγνώσεις αποσπασμάτων του βιβλίου και μικροί, αναμνηστικοί λόγοι από τους αγαπημένους του πρωταγωνιστές (Τζούμας, Βαλαβανίδης, Αποστολίδης, Σπυριδάκης), αλκοόλ και κόσμος. Και πολύς νεαρόκοσμος. Οτιδήποτε κι άν σημαίνει αυτό.

guerilla format

Όσο πιο πολύ ακούω για τα "3gp" και τα "avi" (πρόκειται για καταλήξεις τύπων αρχείου video) και τα λοιπά τεχνολογικά στο πτωχό ελληνικό primetime τόσο πιό πολύ γουστάρω. Δεχόμενος σχεδόν αξιωματικά τη φράση του pitsirikou: "Οι σφαλιάρες που τους έρχονται από το Διαδίκτυο θα γίνουν σύντομα γροθιές", τολμώ να προσθέσω "...που θα έχουν τη μορφή txt, mp3, 3gp και avi κλπ. κλπ.".

Λαμπρό παράδειγμα; Το ότι ένα -ηθελημένα ίσως;- κακοφτιαγμένο animation, με βάση μια από τις επίμαχες φωτογραφίες, που ανέβηκε κακήν-κακώς σε ένα προχειροστημένο site, υποδυόμενο το 'αυθεντικό, κατάφερε να γίνει πρώτο θέμα σε δυο-τρία κεντρικά δελτία ειδήσεων.

Κι επειδή με 'πάνε' το τελευταίο διάστημα οι προβλέψεις, να συνοψίσω λέγοντας πως -ασχέτως των υποθέσεων Ζαχόπουλου και Θέμαgate, αλλά σχετικά με τη δύναμη και το impact του internet, δεν έχουμε δει ακόμα τίποτα.

Happy B"day

Σαν σήμερα, το 1984, κυκλοφόρησε ο πρώτος Apple Macintosh, γνωστός και ως "Macintosh 128K", ο πρώτος εμπορικά επιτυχημένος Προσωπικός Υπολογιστής, του οποίου ο χειρισμός περιελάμβανε ποντίκι και 'κανονικό'΄Graphic User Interface (γραφικά, παράθυρα, pointers, κλπ.) αντικαθιστώντας το command line inteface που μέχρι τότε ήταν το στάνταρ στα PC.

[joy!]

Creativity Stroke

Φαίνεται πως με το που σήκωσαν το κεφάλι από τα πληκτρολόγια και τις οθόνες, λόγω της συνεχιζόμενης απεργίας τους, οι Αμερικανοί σεναριογράφοι σαν να ξελαμπίκαραν λίγο από την γλυκειά παπαριόλα της συγγραφής TV series με δραπέτες, ομάδες υπερφυσικών δυνάμεων και άλλα τέτοια [για αρρωστάκια σαν εμένα]. Μετά τη συνεχιζόμενη σειρά από τα εντυπωσιακής οξύνοιας διαφημιστικά video * που υποστηρίζουν με τον πιο δημιουργικό τρόπο το κόνσεπτ "speechless" της κινητοποίησής τους, μερικοί (ίσως μετά από κάποια πικετοφορία, όντας για μερικά μπιρόνια στο local τους) είχαν την πολύ καλή ιδέα να το ρίξουν στην εναλλακτική μπίζνα.

Αποτέλεσμα; Μια εταιρεία παραγωγής και διανομής με όνομα Virtual Artists η οποία, σύμφωνα με το newteevee, αποτελείται από "A-list" κιν/κους και τηλ/κους συγγραφείς του Hollywood, καθώς και hi-tech geeks από τη Silicon Valley οι οποίοι ειδικέυονται στην ανάπτυξη online communities. Όλοι αυτοί καθοδηγούνται από τον Aaron Mendelsohn, σεναριογράφο της Disney και ενεργό μέλος του writer's guild. Σκοπός της εταιρείας είναι να χρησιμοποιήσει εναλλακτικά κανάλια (βλ. new media, youtube και τα ρέστα) διανομής του περιεχομένου στον τελικό χρήστη, σπάζοντας έτσι το κατεστημένο των Βαρώνων των Media που τόσα χρόνια, εκμεταλλεύονταν τα έργα τους πετώντας τους ψίχουλα από τα δικαιώματα.

Μέχρι στιγμής ο -εφικτός κατά τον Mendelsohn- στόχος συγκέντρωσης venture capital, αγγίζει τα 30 εκατομμύρια δολάρια.

* [via]

emeticons

Σαν κακοφτιαγμένα emoticons εμφανίζονται και εξαφανίζονται οι φάτσες στα τηλεοπτικά παράθυρα σε ένα ηλίθιο πανηγύρι που δεν λέει να τελειώσει. Μα πως να τελειώσει όταν οι λυράρηδες που διασκεδάζουν τους πανηγυριώτες έχουν μπροστά τους το χαρτόκουτο δίχως πάτο για τον μποναμά;

Ειλικρινά βαρέθηκα να ακούω για αυτόχειρες, απονενοημένα διαβήματα, τριανταπεντάχρονες, ροζ DVD, κομιστές, δημοσιογράφους που αποπέμπονται, παραπέμπονται ή θέτουν εαυτούς εκτός 'μαγαζιών' καθώς και για τα εκατομμύρια που έχουν ή δεν έχουν σε λογαριασμούς τραπεζών της αλλοδαπής. Λες και αν με νοιάξει κάτι θ' αλλάξει, ή θα μειωθεί αυτό το freak show που νομίζει πως 'τρέχει' αυτή τη χώρα. Λες και θα έπρεπε να νοιάζει τον κόσμο που υποφέρει ή χρωστάει, η τσάμπα προβολή του ενός ή του άλλου "καρπουζιού" (όπως έλεγαν οι παλιοί γραφίστες τις φάτσες των σκυλάδων στους δίσκους και τις αφίσες της παραλιακής) από τα διάφορα μέσα. Με νοιάζει όμως το ότι περπατώ στο δρόμο και γλιστράω πάνω στη γλίτσα που εκκρίνουν ένα εκατομμύριο τηλεοράσεις που παίζουν σε λούπα (μέχρι εμετού) το ίδιο κλιπάκι.

Τέλος. Απλά σταματώ να ασχολούμαι με την ελληνική εκδοχή της 'πολιτικής'. Έχω διαλέξει στρατόπεδο. Στις επόμενες "εκλογές" θα ψηφίσω Steve Jobs (σε λίγη ώρα ξεκινάει το keynote του στο Μacworld) και όχι Bill Gates (28 Ιανουαρίου θα είναι στην Αθήνα). Αυτή είναι η σημαντικότερη πολιτική απόφαση που πήρα τελευταία. Αυτός είναι ο δικός μου δικομματισμός.

Λυδία

"Η Λυδία πολεμά με τον καρκίνο. Πόλεμος είναι. Από τη μια μεριά το παιδί, από την άλλη η ασθένεια. Δεν είναι η έκβαση το θέμα. Είναι το παιδί, η μάχη, η ασθένεια. Και μια αγκαλιά να τα χωράει όλα αυτά."

Δεν μπορώ παρά να ταυτιστώ. Δεν μπορώ παρά να δακρύσω. Δεν μπορώ παρά να ευχηθώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, να πάνε όλα καλά.
Λυδία, έχεις τρεις ακόμα σκέψεις κοντά σου! Go get 'em tiger!

Piracy Kills

Trailer που διακωμωδεί (βλ. λ. 'ξεσκίζει') το anti-piracy βιντεάκι που βλέπουμε όλο και συχνότερα σαν εισαγωγή στα DVD του εμπορίου. Από την πολύ καλή κωμική σειρά του Channel 4, με τίτλο The IT Crowd. Έτσι, για να είναι 'γελαστό' το πρώτο post για το νέον έτος.