Archaeology of VJaying
Σίγουρα το vjaying (το πάντρεμα εικόνας με μουσική συνήθως σε πλήρη συγχρονισμό) ιχνηλατήθηκε με την έκρηξη της ψυχεδέλειας τη δεκαετία του '60 και απογειώθηκε με την dance μουσική τη δεκαετία του '90, έχοντας κάνει ένα πέρασμα από πιο δεινοσαυρικά μονοπάτια με το stadium rock των Pink Floyd κα. τις δεκαετίες 70 και 80.
Εάν αποπειραθεί κάποιος να ανατρέξει στο γενεαλογικό δέντρο αυτού του craft, το πολύ να φτάσει μέχρι το the man with the movie camera του Dziga Vertov, όπου ο πρωτοπόρος Σοβιετικός χρησιμοποίησε τεχνικές μοντάζ πάνω στα μουσικά μέτρα ... blah, blah...
Στο παρακάτω video που ξέθαψα ψάχνοντας για τη μουσική του George Antheil, μετά από παρακίνηση του αγαπητού ανώνυμου [τα δωρικά σχόλια του οποίου είναι μικρές οάσεις γνώσης] νομίζω ότι βρήκα τμήμα από το πρώτο 'αυθεντικό' VJaying -σύμφωνα με τα δεδομένα του σήμερα- που χρονολογείται στα 1924 και βασίστηκε στη θηριωδώς πειραματική μουσική του Ballet Mécanique του Antheil. Uber Futurism!
Λίγα λόγια για τον... VJ, Fernand Léger!
As an enthusiast of the modern, Léger was greatly attracted to cinema, and for a time he considered giving up painting for filmmaking.[8] In 1923-24 he designed the set for the laboratory scene in Marcel L'Herbier's L'Inhumaine (The Inhuman One). In 1924, in collaboration with Dudley Murphy, George Antheil, and Man Ray, Léger produced and directed the iconic and Futurism-influenced film, Ballet Mécanique (Mechanical Ballet). Neither abstract nor narrative, it is a series of images of a woman's lips and teeth, close-up shots of ordinary objects, and repeated images of human activities and machines in rhythmic movement.
