Limassol Str, Ath. GRE
Εκεί που λες 'δεν πάει άλλο', 'άντε μια εβδομάδα έμεινε' και 'τον φάγαμε τον γάιδαρο' (μια φορά που προσπάθησα να εξηγήσω σε ένα φίλο Φιλανδό το βαθύτερο νόημα αυτής της σουρεάλ έκφρασης, παραλίγο να οδηγηθώ στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κατηγορούμενος για ... ονοφαγία), μέχρι τα μπάνια του λαού, να σου και σκάει στη στροφή ένα απρόοπτο νοσοκομείο, για ένα σου κου, κι έρχεσαι στα ίσα σου. Νοσηλευόμενη και πάλι η Ναταλίτσα μας (μετά το πενθήμερο του Φλεβάρη), με υψηλό πυρετό που την τυραννούσε από την Τρίτη. Διάγνωση: καθολική ίωση. Whatever. Τρεις εξετάσεις αίματος, συν ούρων, συν... δεν μάθαμε ποτέ τι τύπου ιός ήταν. Ο πυρετός τελικά υποχώρησε με πονστανάκια και ντεπονάκια. Ιδρώσαμε, ξεϊδρώσαμε. Εξαντληθήκαμε. Φύγαμε. Τι έμεινε;
Σκηνές σαν σκόρπιες πολαρόιντ.
Άδειο νοσοκομείο, βαριεστημένες νοσηλεύτριες και γιατροί με βλεφαρόπτωση που έδεσαν κι αυτοί μέσα σε ένα τρελό οπτικό χαρμάνι με την άσφαλτο της Μιχαήλ Βόδα έξω, να χρυσίζει στο ηλιοβασίλεμα. Την άλλη μέρα για καφέ και τσιγάρα 7 μιση το πρωί, 'ξένος' στην Αχαρνών. Παρήγγειλα το φρέντο στα αγγλικά. Πολυεθνικές παρέες που γυρνούσαν άσκοπα. Καθιστοί κινέζοι μαγαζάτορες πίνοντας ένα παράξενο τσάι σε κρασοπότηρο. Ρώσικα, Ρουμάνικα και Νιγηριανά μαζί, στο περίπτερο. Η συζήτηση έχει ανάψει. Ινδικά στο δίπλα καρτοτηλέφωνο. Καύλα!
Αργότερα βγαίνω στο μπαλκονάκι του δωματίου να καπνίσω. Η Ναταλίτσα και η μαμά της κοιμούνται. Στην απέναντι πολυκατοικία μια ξανθόμαλλη παρέα κράζει δυνατά, στα Πολωνικά, κάποιους νεαρούς Αφρικανούς που περπατούν στη Λεμεσού. Μια κοπέλα και δύο αγόρια. Σκάρτα τριάντα. Κοιτάζουν προς τη μεριά μου. Γελάνε. Μπαίνουν βιαστικά μέσα γιατί τους τυφλώνει ο ήλιος. Μετά από λίγο ακούγεται κάποιο πολωνέζικο σκυλοπόπ στη διαπασών. Στο μπαλκόνι του δευτέρου, της διπλανής πολυκατοικίας, ένας θεόρατος μουσάτος κύριος άνω των εξήντα, κατά πάσα πιθανότητα Έλληνας, κοιτάζει προς το μπαλκόνι τους και κουνάει το κεφάλι. Είναι ημίγυμνος και ανάβει το ένα πίσω από το άλλο. Δίπλα του μια γιαγιά σαν Ινδιάνος, μάλλον μάνα του, κάθεται στην πλαστική καρέκλα, κρατάει ένα μπαστούνι και κοιτάζει την πρόσοψη του νοσοκομείου σαν να βλέπει ταινία. Μάλλον, όντως 'κάτι' βλέπει γιατί ανά διαστήματα γουρλώνει τα μάτια. Μετά ξανά σε τράνς.
Από κάτω του μένει μια οικογένεια Αλβανών. Κοιτάζονται. Ο πρώτος όροφος καλημερίζει το δεύτερο. Στην είδοσο της παραδίπλα πολυκατοικίας τρία μαυράκια παίζουν με μια μπάλα. Χαμός. Από ένα μισόκλειστο παράθυρο ακούγεται μια αντρική φωνή σε φρικαρισμένη απόγνωση "ΑΜΑΝ ΠΙΑ! ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΗΜΕΡΑ Γ@ΜΩ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΜΟΥ! ΦΑΣΑΡΙΑ ΜΠΡΟΣ, ΦΑΣΑΡΙΑ ΠΙΣΩ, ΦΑΣΑΡΙΑ ΣΤΙΣ ΜΠΑΝΤΕΣ, ΦΑΣΑΡΙΑ ΚΑΤΩ! ΕΛΕΟΣ!"
Το μεσημέρι ψάχνω για φαγητό στην Αχαρνών. Σουβλάκια θανατηφόρα. Μια παρέα Ουκρανών με ουρανί μάτια (ζευγάρια, παιδάκια, παππούς, γιαγιά) έχει 'καταλάβει' το σουβλατζίδικο. Είναι ντυμένοι με τα καλά τους. Γελούν δυνατά και φωνάζουν. Η οχλαγωγία τους καλύπτει το δελτίο ειδήσεων που δείχνει η flat tv του μαγαζιού. Πρώτη φορά μέσα στο διήμερο νιώθω κάπως οικεία και άνετα με το περιβάλλον. Κάπως ντόπιος.
Ένα αυτοκίνητο περνάει απ' έξω παίζοντας αμανέδες στο τέρμα.
