π_άει

Χριστούγεννα. Δύο μέρες στο γνωστό χωριό, τρώγοντας και πίνοντας και... ύπνοντας like there's no tomorrow. Τελικά το αύριο ήρθε για να πληρωθούν οι μαλακίες του χθές. Δύο μέρες που -εκτός των προαναφερθέντων- έπρεπε να λιώσω στον υπολογιστή ρεντάροντας βίζουαλς, πήγαν στράφι εξαιτίας ενός κωλο-καλωδίου που ξεχάστηκε στην Αθήνα.

Επιστροφή.


Τα μάτια μου αποκτούν widescreen σχήμα και aspect ratio 16:9. Σήμερα, μέσα σε όλα, full-time μπαμπάς. Μαγείρεμα, μπανάκια, entertainment. Κάποτε θα τα θυμόμαστε δίπλα σε μια φωτιά, γελώντας. Προς το παρόν, αύριο παραδίδουμε, μεθαύριο τα μπογαλάκια μας και στο βουνό. Μακριά. Ψηλά. Εκεί όπου φωλιάζουν όλες οι ευχές του κόσμου. Ευχές που θα γραπώσουμε, θα ανακατώσουμε και θα τις κάνουμε σαΐτες για να τις πετάμε στο φαράγγι, να δούμε ποια θα πάει πιο μακριά. Προς τις αγκαλιές όλων όσων αγαπάμε. Ευχές σαν τη Ναταλίτσα που ντύθηκε ευχή στη γιορτή του παιδικού σταθμού. Ευχές προς όλους για ένα υγιές, τυχερό και δίκαιο 2008.

Snow White

Mιας και πιάσαμε τις επετείους [βλ. προηγούμενο πόστ (-:], σαν σήμερα, την 21η Δεκεμβρίου του 1937 -το είχε το marketing o θείος- έκανε την πρεμιέρα της η πρώτη * επιτυχημένη, μεγάλου μήκους, γυρισμένη σε technicolor ταινία κινουμένων σχεδίων, παραγωγής Walt Disney: Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι. Το λαϊκό ευρωπαϊκό παραμύθι 'Schneewittchen', τα copyrights του οποίου κέρδισαν οι Αδερφοί Γκρίμ (χιουμοράκι).

Η ταινία, που ξεκίνησε να σχεδιάζεται στο χέρι το 1934, ανάγκασε τον Disney να βάλει σε υποθήκη το σπίτι του και, μέχρι το 1937 οπότε και ολοκληρώθηκε, κόστισε συνολικά 1,5 εκ. δολάρια(!). Παράλληλα ήταν και η πρώτη ταινία όπου δοκιμάστηκαν για πρώτη φορά άπειρες καινοτόμες τεχνικές (κινηματογράφηση ηθοποιών και επανασχεδιασμός τους χωρίς τη χρήση rotoscope, πολλαπλές κάμερες κοκ.) που αργότερα θα υιοθετούνταν ως industry standards.

Ανεκδοτολογικά, λίγο πριν την πρεμιέρα της ταινίας, η γυναίκα του Walt, Lillian Disney, εικάζεται πως του είπε : "No one's ever gonna pay a dime to see a dwarf picture.". WRONG! Πλήρωσε ο Dali, πλήρωσε ο Τσάπλιν, ο Αιζενστάιν και πολλές άλλες προσωπικότητες εκείνης της εποχής που θαύμασαν την ταινία, τους δημιουργούς και τις καινοτομίες που έφερε στο μέσο. Πληρώνουν ακόμα και σήμερα με την ψήφο τους (και με τα φράγκα λόγω των εκατοντάδων re-issues) και οι εκατομμύρια φαν που της έχουν εξασφαλίσει την 34η θέση στη λίστα του American Film Institue με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.

Στην απονομή τελετής των Όσκαρ (tm, ®, ©) του 1939 η δεκάχρονη Shirley Temple παρέδωσε στον πιο ευφάνταστο φασίστα της ιστορίας του κινηματογράφου ένα κανονικού μεγέθους αγαλματίδιο και επτά μινιατούρες, τιμής ένεκεν για την ταινία που πήγε την κινηματογραφική τέχνη ένα βήμα μπροστά. Στο τέλος της ίδιας χρονιάς η Χιονάτη καμάρωνε στην κορυφή του ετήσιου αμερικανικού box office ενώ ήταν και η ταινία με τις μεγαλύτερες εισπράξεις ever, μέχρι που την καθαίρεσε το "Όσα Παίρνει ο Άνεμος".

* Στη wiki πληροφορούμεθα πως ο τίτλος "πρώτη μεγάλου μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων, στην ιστορία του κινηματογράφου" ανήκει στο Αργεντίνικο πολιτικό καρτούν του 1917(!), με τίτλο El Apóstol.

Happy Birthday K.

τ.π.δ. *

Είδα το όνομά της σε μια λίστα, σαν αυτές των περιοδικών, με τους δεκάδες συνεργάτες (αγαπημένη παιδική συνήθεια). O ορθολογισμός μου με επανέφερε άμεσα στην τάξη: Συνωνυμίες σαν κι αυτή υπάρχουν εν αφθονία και συμβαίνουν καθημερινά, φέρνοντας συνήθως σε αμήχανη θέση αυτόν που την ανακάλυψε πρώτος.

Όταν τελικά βρέθηκα στο χώρο όπου συνυπήρχαν όλα αυτά τα ονοματεπώνυμα με την ανθρώπινή τους υπόσταση και όχι ως γραμματοσειρές σε λίστα, την αναγνώρισα αμέσως! Κι ας είχα να τη δω 22 χρόνια. Δεν ξεχνιέται έτσι εύκολα ο πρώτος παιδικός έρωτας. Στα μάτια της υπήρχε ακόμα αυτή η φλογίτσα που με είχε συνεπάρει τότε, στο πρώτο μου ‘puppy love’. Ήμασταν δέκα, έντεκα χρονών.

Και ύστερα αυτή η μικρή παύση, από το άκουσμα ενός ονόματος μέχρι το «α» της αναγνώρισης. Και ύστερα η οργασμική λειτουργία της μνήμης που ξεθάβει εικόνες και στις προβάλλει στα 150 bpm, ενώ πλαταίνουν τα χαμόγελα. Και ύστερα πάλι λίγη αμηχανία. Πως να καλύψεις 22 χρόνια σε πέντε κουβέντες; Τι έκανες; Παντρεύτηκες; Έχεις παιδιά; Τι κάνουν οι δικοί σου; Όταν περνάω από το –τότε- σπίτι σου θυμάμαι εκείνο το πάρτι...

Σαστισμένοι αλλά αυθεντικά χαρούμενοι συζητούσαμε για τα παιδιά μας και τους κοινούς γνωστούς, τους από χρόνια εξαφανισμένους. Μήπως τελικά δεν είχαμε χαθεί ποτέ, όπως είπε ο Σ. όταν του αφηγήθηκα την ιστορία; Μήπως κάποια κοσμικά ζάρια έφεραν διπλές; Μήπως ήταν ένα καρμικό bug; Ότι και να ήταν, εχθές βιώσαμε και οι δυο αυτό το αστικό randomness των 5 εκατομμυρίων συνδυασμών, σε όλο του το μεγαλείο. Ένα full συναισθηματικό 6άρι στο Λόττο.

* τυχαίο πληθυσμιακό δείγμα

εξμας σπίριτ

Τρελές προετοιμασίες για τις διακοπές των Χριστουγέννων και της πρωτοχρονιάς. Οι τράπεζες δεν προφταίνουν να εκδίδουν κάρτες και να 'ράβουν' κοστούμια. Τι περιμένει ο καθένας; Άλλοι να τελειώνει το γαμημένο το 2007 που τους ροκάνισε την ψυχή, άλλοι να είναι το 2008 το ίδιο καλό με πέρυσι. Δεν βγάζεις άκρη. Κάποιοι θα είναι μόνοι. Κάποιοι άλλοι θα προσποιούνται ότι νοιάζονται γι’ αυτούς. Κάποιοι θα κοιμούνται σε κλειστά χαρτόκουτα στα πάρκα. Κάποιοι άλλοι θα ανοίγουν χαρτόκουτα κάτω από χριστουγεννιάτικα δέντρα. Κάποιοι θα βράζουν στο ζουμί τους και κάποιοι άλλοι θα ετοιμάζουν το καζάνι για να βράσουν τους εχθρούς τους. Κατά τ’ άλλα αγάπη, ειρήνη, υγεία, δουλειά για όλους και τέτοια.

Πλάνα που ματαιώνονται κάτω από τα πολύχρωμα λαμπιόνια των πολυκατοικιών. Προαστιακές Ντίσνειλαντς, made in China. Ελπίδες που κάνουν fade out στο ρυθμό. Μωρά που γελάνε, μωρά που κλαίνε, φορτωμένα αυτοκίνητα που φεύγουν, en masse. Φιλίες που δυναμώνουν μέσα σε καπνούς και γέλια. Έρωτες που αναζωπυρώνονται με ένα κλάμα. Λαχτάρες που συντάσσονται σε ένα βλέμμα. Σκυλάδικο. Τηλεόραση. Πολλή τηλεόραση. Κέρσορες που αναβοσβήνουν. Bloggers που γράφουν ιστορία και άλλοι, ό,τι τους κατέβει (καλή ώρα). Χαρτοπαίκτες, αλογομούρηδες και πειρατικές μπαρμπουτερί με τα ταξί και τα μπατσικά ουρά απ’ έξω. Προποτζήδικα με συνταξιούχους που κοιτάζουν τις οθόνες του Κινο. Φανερά Corporate parties με μπατόν σαλέ και κρυφά με κόκες και πουτάνες. Όλα στο πρόγραμμα. Όλα στη σέσουλα της κυριούλας που καθαρίζει την αυλή για το... νέον έτος.

photo credit

zeitgeists

Κάθε χρόνο η Google εκδίδει τις λίστες (γνωστές ως Google Zeitgeist) με τα keywords των χρηστών του internet που σημειώνουν την μεγαλύτερη άνοδο και την μεγαλύτερη πτώση στη συχνότητα χρήσης τους τόσο σε παγκόσμιο, όσο και σε τοπικό -Αμερικανικό- επίπεδο. Όπως ήταν από πολλούς αναμενόμενο, το iphone, οι online υπηρεσίες διαμοιρασμού video καθώς και τα διάφορα σάιτ κοινωνικής δικτύωσης (facebook, myspace) μονοπώλησαν το ενδιαφέρον των χρηστών. Αντίθετα, τα sudoku, η Shakira και το mp3 βρέθηκαν στα "κάτω τους" μέσα στο 2007.



Εδώ η λίστα του Yahoo! Buzz με τις δημοφιλέστερες λέξεις-κλειδιά για το 2007, χωρισμένες ανά κατηγορία.

Πολλά συμπεράσματα... με κυρίαρχο αυτό της παγκοσμιοποίησης.

[via]

tonite

dem_names

Εαν υπάρχει παντού ένας (αστικός) μύθος όπως αυτός για το Μάγο του Οζ και το Dark Side of the Moon -γνωστός και ως "the Dark Side of the Rainbow"-, τότε στο παραπάνω βίντεο, φαίνεται πόση δόση αλήθειας μπορεί να εμπεριέχει!

ιμιλιόρι αουγκούρι γκια τους Σπύρους που όταν γιορτάζουν γίνονται και πάλι παιδιά...

αυτή

Υπάλληλος στο ΙΚΑ, στο ΤΕΒΕ, στον ΟΣΕ, σε κάποιο λογιστήριο εισαγωγών εξαγωγών, πίσω από το γκισέ στηρίζει το κεφάλι της πάνω στην μερικώς παροπλισμένη γροθιά της και κοιτά μια οθόνη με αδιάφορα φωτάκια και στοιχεία που αναβοσβήνουν. Γράφει κάτι σε ένα κλασέρ. Σκέφτεται τον άντρα της, τον σύντροφό της που συμβιβάζεται, παραξενεύει ενώ γερνά και γέρνει το βράδυ στον ώμο της -ή στον ώμο κάποιας άλλης-, βλέποντας τηλεόραση στο καθιστικό.

Το άρωμά της τελειώνει, πρέπει να βάλει σκούπα, να στολίσει το δέντρο και φέτος – για τα πιτσιρίκια, να αγοράσει δώρα και φέτος - για τα πιτσιρίκια, να πληρώσει το φροντιστήριο, το μπαλέτο, τη δόση της κάρτας – για τα πιτσιρίκια.

Κι όμως αν παρατηρήσεις βαθειά μέσα στο βλέμμα της υπάρχει μια αδιόρατη λάμψη. Την γεμίζει αυτό το κυριακάτικο τραπέζι με τα πεθερικά, ένας μικροτσακωμός για τα ψώνια, μια έξοδος μεσοβδόμαδα –τι τον έπιασε;-. Μπορεί το αλατοπίπερο να σώθηκε, αλλά βρίσκει αυτή μπαχάρια να νοστιμίσει την χιλιοφτιαγμένη συνταγή.

Δες την, κοιτάζει δίπλα της την φτιασιδωμένη συνάδελφο. Μια πελάτισσα στην ουρά με ένα φαντεζί φω μπιζού. Φτιάχνει λίγο τα μαλλιά με μια υποψία απορίας, αν κάνω ότι την παρατηρώ πάνω από ένα δευτερόλεπτο. Ισιώνει λίγο το σουτιέν όταν είναι σίγουρη ότι δεν βλέπει κανείς. Κάτι σκέφτεται. Χαμογελάει λίγο. Αφήνει έναν αναστεναγμό.


photo source

Viski Coca Cola

Πλέιμπακ Raw Power.

Υπέρογκα Πλάσματα

Αρκετοί μπορεί να αναγνώρισαν τους εαυτούς τους (η κομμάτια αυτών) μέσα σε αυτά τα Υπέροχα Πλάσματα του Alpha, αλλά κάποια στιγμή -ίσως αυτό να είναι εντελώς προσωπικό- τη βαριέσαι την πάρτη σου, έστω και τμηματικά. Ακόμα και αν είναι μασκαρεμένη με λίγο παραπάνω ριάλιτι, για να βγάλει γέλιο ή πασπαλισμένη με τύπου επικαιρότητα για να δείχνει "τώρα". Η οθόνη κάποια στιγμή διογκώνει την οποιαδήποτε αναπαράστασή σου προς το μή ανγνωρίσιμο. Προς το γκροτέσκ. Σαν κακή φωτό.

Άσε που κάποιοι/-ες δεν αναγνωρίζουν το παραμικρό, παρά μόνο ίσως το κινητό τους στα χέρια ενός πρωταγωνιστή. Τι να τους πει το εξελληνισμένο tag "η αγάπη θα μας κάνει κομμάτια", όταν δεν γνωρίζουν το original; Αλλά, ακόμα κι αν το γνώριζαν, θα έπρεπε να τους λέει κάτι σήμερα; Ίσως περισσότερο από ποτέ. 'Ισως πάλι και όχι.

Όπως και να 'χει, η σειρά Υπέροχα Πλάσματα δείχνει -μακάρι να βγω ψεύτης- να ακολουθει την πορεία όλων των μέχρι τώρα "ελληνικών νεανικών/κοινωνικών σειρών" που έχουν παιχτεί στα ιδιωτικά κανάλια: δείχνει να στομώνει. Σαν και το μυαλό ενός μέρους -δεν βγάζω τον εαυτό μου απ'έξω- όσων την παρακολουθούν διογκούμενοι από τις πίτσες και τις σοκολάτες, πάνω στον καναπέ.