Μπιγιέλι

Πίστευα πως όλα τα δύσκολα γονεϊκά της προνηπιακής περιόδου τα περάσαμε με τις μικρο-αρρώστιες της Ναταλίτσας μέσα στο 2007 μέχρι που, για μια πληθώρα λόγων, έπρεπε να τη στείλουμε για πρώτη φορά σχολείο. Στον παιδικό. Έναν decent δημοτικό Παιδικό Σταθμό, ανάμεσα στους πέντε – έξι άθλιους των μικροαστικών βου-που, που τον βρήκαμε με τα χίλια ζόρια.

Η πρώτη μέρα πέρασε σχετικά ήρεμα. Μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι είναι μόνη της ανάμεσα σε 20 παιδάκια που έσκουζαν και 3 δασκάλες που προσπαθούσαν να τα φέρουν βόλτα, είχαμε ήδη επιστρέψει για να την παραλάβουμε. Από τη δεύτερη μέρα και μετά ξεκίνησε ο Γολγοθάς. «Γιε χέλω 'χολείο!» συνοδευόμενο από γοερά κλάματα και γράπωμα από το μηρό κατά την παράδοση, ήταν το πρωινό μου soundtrack. Παρά τις προσπάθειες μας να της εξηγήσουμε τα ‘πρέπει’, τα υπέρ, την αξία της φιλίας, της γνώσης, της ... πάλης των τάξεων, παρά τα «πρώτη στο σχολείο - πρώτη στον αγώνα» παρά την Ντόρα τη μικρή εξερευνήτρια, και δενξερωγωτιάλλο, η Ναταλία ανένδοτη. «Γιε χέλω 'χολείο!»

Ώσπου, τη Δευτέρα που μας πέρασε, το κλάμα κόπηκε μαχαίρι. Τα μικροπαράπονα διατηρήθηκαν, αλλά ο οδυρμός που ζήσαμε για δύο εβδομάδες πέρασε ανεπιστρεπτί. Εύλογα αναρωτήθηκα τι μπορεί να έπαιξε ρόλο σε αυτή την αλλαγή, εκτός από την προσαρμογή της στο περιβάλλον του παιδικού.

Σήμερα που ετοιμαζόμασταν να φύγουμε κατάλαβα. Μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο η μικρή τραγουδούσε –στο fast forward- το Χοντρό Μπιζέλι με ένθετα του τύπου «‘ακούχιουμε μπαμπά».

Η Λιλιπούπολη, αυτό το διαχρονικό αριστούργημα που- δόξα την ώρα και τη στιγμή- είχαμε ακούσει με προσήλωση στο αυτοκίνητο την Παρασκευή, είχε κάνει το θαύμα της, γεμίζοντας τη μικρή ανυπομονησία για μια ακόμα ακρόαση, τόσο ώστε ξεχνάει τη διαδικασία. «Μπιγιέλι μπαμπά»!