Αργείοι

Καθισμένος στο internet καφέ του Ξενοδοχείου Μορφέας, στο Άργος. Πολυκοσμία. Οχλαγωγία. Βρέθηκα κατά τύχη στον τόπο συνέλευσης των... σοφών της πόλης, στο παταράκι της καφετέριας. Το σύνολο των ηλικιών της ιδιόμορφης αυτής σύναξης -που μοιάζει με μασωνική στοά- μας πηγαίνει απευθείας στο Βυζάντιο. Τότε που ο Μωριάς ασφυκτιούσε κάτω από τον Τουρκικό ζυγό, or whatever.

Ιστορίες από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Φιλικά πειράγματα και χαριτωμένες μικροχυδαιότητες μεταξύ των γερόντων. "Ορίστε πως κατήντησε το εμπόριο αγαπητέ. Εννιάμηνες επιταγές δίνουν στο γαμπρό μου". "Δε βαριέσαι". "Αυτός, σκοτώθηκε με τη μοτοσυκλέτα το '55". "Εγώ πηδούσα μόνο όρθιος, άλλα χρόνια τότε". "Όποιος δεν φροντίζει το ζάχαρό του είναι μελλοθάνατος, φίλε μου". "Πως είπαμε οτι σε λένε; Η ρίζα σου κρατάει απ' την τουρκιά". "Από που είσαι εσύ νεαρέ;" και άλλα τέτοια.

Από τις once in a lifetime ευκαιρίες να διασταυρωθούν οι δρόμοι δύο γενεών, από διαφορετικούς τόπους, που τις χωρίζει το χάος.

Σουρεάλα, αγάπη γλυκειά μου.

Ένα ποτηράκι πέφτει κάτω. Χειροκροτήματα. Φωνές. Γούρι! Γούρι!