2003 Ιούλιος
Συνήθως κρυφοζηλέυω όταν μπαίνω και διαβάζω το crackhitler, αφού –εκτός των άλλων- είναι σαν να διαβάζω την ανταπόκριση κάποιου συμφοιτητή που έμεινε "επάνω" και κάθε τόσο στέλνει ένα βιτριολικό e-mail για να μου θυμίσει τί μαλακία έκανα που κατέβηκα και - κάποιες φορές - να μου χαρίσει ένα sigh of relief για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Πάντως σήμερα, διαβάζοντας με λίγη καθυστέρηση την ανταπόκριση του steliott για το live των Massive Attack στο Brixton Academy, έκανα το λάθος και πάτησα στο τελευταίο link που παραθέτει και με το οποίο κλείνει το άρθρο του.
(Photo by Elias Hantzakos, click here for full album, click, I say!)
Είχαμε ξεκινήσει νωρίς το απόγευμα για να αποφύγουμε την κίνηση στην άνοδο για το θεατράκι του Λυκαβηττού. Ναι αμέ! 4 η ώρα και τα αυτοκίνητα έφταναν μέχρι τη στροφή του περιφερειακού. Εμπρός λοιπόν καλά μας πόδια για αναρρίχηση στα μονοπάτια του λόφου με τα χρησιμοποιημένα προφυλακτικά στο παγκάκι και «σταθμό πειρατικό στο τρανζιστοράκι». Κάποια στιγμή βγαίνουμε στο δρόμο μερικά μέτρα πριν τη στροφή του μεγαλύτερου και πιο όβγορου* χαμουροπάρκου του Λεκανοπεδίου.
Σ’ ένα μπαγκάκι ένας μαύρος κύριος με γκρίζα ψιλά ράστα και γυαλιά μας χαιρετάει με ένα χαμογελαστό νεύμα.
-Μαλάκα, ο Horace Andy.
-Αφού διάβασα ότι δεν θα είναι στο gig.
Φτάνουμε στην είσοδο με τους τύπου σεκιούριτι -που πάντα μα πάντα φοράνε μαύρα κι ο αρχηγός μια μπλούζα των Dead Moon. Μην το κόψεις πολύ το θέλω για ενθύμιο. Χράτς! Αυτός ο ήχος. Ο ήχος που σε απογυμνώνει από την ταυτότητα του ‘ενός’ και σου φοράει την ιδιότητα του μορίου ενός mosh pit. Στα 100 βήματα και αφού έχουμε πάρει νερά και τα συναφή έχουν ‘σκάσει’ τα πρώτα. Μετά, alpha trails. Κόσμος που μαζεύεται σαν ρινίσματα σιδήρου γύρω από το φωτεινό μαγνήτη της σκηνής που, όσο σκοτεινιάζει, αποκτά όλο περισσότερη ελκτική ενέργεια. Βλέμματα διασταυρωμένα πυρά. Η Dot Alison που βγαίνει για ένα κατευναστικό 45λεπτο με μοναδικά εφόδια την κιθάρα και τη φωνή της λειτουργεί περισσότερο σαν κόκκινο φουλάρι στην κολότσεπη ταυρομάχου. Πόσες dots βλέπω στη σκηνή; Δε θυμάμαι.
Η τελευταία φάση που μου έχει μείνει αποτυπωμένη σε οπτικά και ακουστικά νεύρα –εκτός από την κοκκαλωμένη γκόμενα, που αναφέρει και ο steliott, και τα νέφη μπαφίλας- είναι η εκκωφαντική έκρηξη ενός μπάσου και μιας κάσας και μια τεράστια λάμψη από την dot matrix οθόνη που φιλοξένησε τα visuals της hi-res. Μετά κενό.
* (Όβγορο = μέρος από όπου φαίνονται όλα και φαίνεται από παντού - source)
0
comments
Labels:
Nostalgia Banal
Έντεχνο στεγαστικό πρόσφατα μετονομασθείσας τράπεζας εθεάθη να διαφημίζει η Άλκηστις. Wow! Είπαμε κακό πράγμα τα mp3 για τη δισκογραφία, αλλά αυτό -ανεξάρτητα από το αν θα έπρεπε να με εκπλήσσει ή όχι- με εκπλήσσει.
Πρωτότοκος γιός μιας οκταμελούς εβραϊκής οικογένειας από την Κρακοβία που μετανάστευσε στις ΗΠΑ το 1887, ο Max Fleischer θεωρείται ένας από τους πρωτοπόρους του κινηματογράφου και δη των κινουμένων σχεδίων που συνέβαλλε με τις εφευρέσεις του στην εξέλιξή τους, αλλά και στην εξέλιξη πολλών άλλων πραγμάτων. 
Στους χαρακτήρες που έφερε στη μεγάλη οθόνη μέσα από το Fleischer Studio, που ίδρυσε το 1919, συγκαταλέγονται η Betty Boop, ο Koko the Clown, o Popeye και ο Superman. Σε αυτό το studio έδεσαν και εξελίχθηκαν μερικά από τα μεγαλύτερα ταλέντα της αμερικάνικης χάρτινης κουλτούρας, όπως η Lillian Friedman, η πρώτη γυναίκα animator στον κόσμο, και ο 
Μετά από περάσματα σε διάφορες εμπορικές δουλειές, όπως παραγωγή διαφημιστικών cartoon για τον ‘κραταιό’ παραγωγό διαφημιστικών 
Το βράδυ της πέμπτης 22.02, στο θέατρο σφενδόνη, μακρή 4, κάτω από την Ακρόπολη, η lifo κάνει πάρτυ με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του andy warhol "η φιλοσοφία του warhol, από το α στο β και πάλι από την αρχή".
