Μπιλοζίρια *

Άφησε τη δουλειά του, τη γυναίκα του και τα δυο του παιδιά και ήρθε από τον Καναδά στην Αθήνα. Έδωσε 1500 δολάρια για τα εισιτήρια, με την ελπίδα ότι θα τα πάρει πίσω στο πολλαπλάσιο από την κληρονομιά την οποία θα αποδεχόταν μέσω συμβολαιογραφικών πράξεων. Ένα άγονο κομμάτι γης στην Κεφαλονιά, που έχασκε κοντά στην Αγία Ειρήνη, καταραμένο.

Μπήκε στην αρχαία μονοκατοικία στους Αμπελόκηπους απόγευμα, ακροπατώντας σαν δοσάς. Εκεί τον περίμενε η μάνα του. 89 χρονών ίσα που μπορούσε να συντηρήσει τον εαυτό της και παρ' όλα αυτά της είχε κληρώσει να φροντίζει και τον άλλο της γιο. Ένα 45χρονο τζάνκι στα τελευταία του. Όλα εδώ πληρώνονται. Ήταν ο χαϊδεμένος καρπός του έρωτά της με έναν γείτονα δάσκαλο, την ασπρόμαυρη δεκαετία του '60. Ο άντρας της στο Βασιλικό Ναυτικό, τότε... γάμησέ τα, μεγάλη ιστορία. Ο τρίτος της, είχε φύγει για το Μόντρεαλ το '68 και την είδε για μία και μοναδική φορά όταν ήρθαν τούμπα τα νούμερα, το '86. Πέθανε το '06.

Όταν τον είδε να μπαίνει φορτωμένος, σαν να εξαχνώθηκε για λίγο το γήρας από τα μάτια της. Είχε να τον αντικρύσει τρία χρόνια. Πόσες φορές θα τον έβλεπε ακόμα. Ο αδερφός του, μισοκοιμισμένος στον καναπέ, γύρισε το κεφάλι προς το μέρος του και του έγνεψε. Είχε παχύνει πολύ το τελευταίο διάστημα, από τα χάπια και τα υποκατάστατα. Το σώμα του, σαν το εργαστήριο του Δρος Καλιγκάρι αντιδρούσε με την παραμικρή υποψία πρέζας και οπιούχων. Οι πόνοι έφευγαν με το φαΐ. Δύο χρόνια πριν, μαγαζάτορας έξω από το Αργοστόλι. Όλα κομμένα. Όλα καμμένα.

Πήγαν για ουζάκι με τον αδερφό του στην Πλάκα. Τα γνωστά που κάνουν συνήθως οι διεσπαρμένοι. Έτρεξε για τη σύνταξη. Έτρεξε να φτιάξει τα δόντια του. Στον Καναδά ο οδοντίατρος είναι απλησίαστος. Κάποια ανύποπτη στιγμή, σήκωσε το τηλέφωνο και σχημάτισε τον αριθμό που είχε αντιγράψει από το email. Κανόνισαν το ραντεβού με μια μικρή δυσκολία. «Δεν θέλω να ενοχλήσω», επαναλάμβανε.

Τη βραδιά που όλος ο κόσμος έβλεπε ποδόσφαιρο, εκείνος έβλεπε 13 χρόνια να περνούν από μπροστά του. Έπινε μπύρες και άκουγε προσεκτικά. Κάποτε, ψέλλισε, «είμαστε άνθρωποι. Πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι». Όταν έφαγε την πρώτη γροθιά στα μούτρα, δεν κατάλαβε τι ακριβώς συνέβη. Στη δεύτερη ήξερε πολύ καλά πως είναι να μην θέλεις να ενοχλήσεις έναν άνθρωπο, αλλά τελικά να πετυχαίνεις το αντίθετο. Τρίτη γροθιά δεν υπήρξε. Πατέρας και γιός στέκονταν αγκαλιασμένοι κλαίγοντας ο ένας στα χέρια του άλλου. Στο ίδιο ακριβώς σημείο της Αθήνας, στην ίδια ακριβώς πλατεία, στο ίδιο καφενείο που είχαν πει αντίο.

Ανεβαίνοντας τα σκαλιά του αεροπλάνου, μέρες μετά, έσφιξε, μέσα στην άδεια από χρήματα τσέπη του, τη φωτογραφία ενός μωρού . Έτριξε τα ολοκαίνουρια δόντια του και δάκρυσε.


* below zero