partay

SKG

Θεσσαλονίκη. Έζησα μέσα σε ένα 'σκάρτο' εικοσιτετράωρο, όσα περίπου θα έπρεπε να βιώσω σε ένα 'κανονικό' πενθήμερο. Γνώρισα από κοντά τα 'χαμένα' μου μπράδαζ εν σίσταζ. (Το ευχαριστώ είναι λίγο). Είδα και άκουσα. Περπάτησα. Μακάρι να είχα περισσότερο χρόνο, περισσότερο χώρο, περισσότερο mindscape για να χωρέσω κι άλλη πόλη. Κι άλλο απ' τους ανθρώπους της. Με το που γύρισα στην Αθήνα αρρώστησα. Λες να ήταν σημαδιακό το timing;

nothing daze

Αρρωσταίνει η μικρή και δημιουργείται ένα κύμα σχετικού πανικού που -παρά το δυσάρεστο της κατάστασης- παλεύεται. Όταν αρρωσταίνει η μεγάλη, όμως, τα πράγματα δυσκολεύουν. Είναι η στιγμή που εκτός από τη δεδομένη δυσκολία της ασθένειας, συνειδητοποιείς το βαθμό της αχρηστίας σου στα 'του οίκου'. Να πλυθούν μπιμπερό, να μαζευτούν ρούχα, να απλωθούν τα επόμενα, να γίνει λίγο το σπίτι και να αγοραστούν τα απαραίτητα, να επισκεφθούμε το γιατρό, να ξεχεστούμε, να πάνε πίσω τα δικά σου. Μια proper μικροαστίλα που τη λούζεσαι αδιαμαρτύρητα.

Και στα κενά, μεταξύ διαδρομών, μπροστά στο σούπερ μάρκετ με τα αλάρμ αναμμένα, κάτω από το γιατρό, ανεβασμένος σε κράσπεδα περιμένοντάς τες, να σκέφτεσαι "τους φόβους που σε τρέφουν να τους κάνεις κάτι άλλο... κάνε τους ποίηση ή μηχανήματα σπουδαία..." -από που ξεφύτρωσε πάλι αυτό;- Και νά σου τα φώτα των αυτοκινήτων που περνάνε σε sequences, το ράλι που στήνουν οι στάγόνες της βροχής στο -κόκκινο από τα stop του μπροστινού- παρμπρίζ. Τα νεφελώδη patterns, μεθαύριο στο αεροπλάνο. Τη γαμημένη ειρωνία στο βλέμμα ενός 'καλημέρα'. To πως θα ταίριαζε εκείνο με ετούτο. Το πόσο ωραία μπλέκει η bossa με τις γραμμές που τρέχουν σε fast forward. Το πόσο ωραία μπλέκουν αυτά τα κενα με τις ζωές μας.

Call of Duty 4

Tέσσερα χιουμοριστικά κλιπάκια με ισάριθμους, αμφιλεγόμενους ηγέτες να δίνουν την δική τους κριτική στο κορυφαίο (από άποψη γραφικών, χειρισμού, ήχου και gameplay) videogame της activision, Call of Duty 4:Modern Warfare.


Vladimir Putin




Muammar Qadafi




Kim Jong-il




και Fidel Castro.




Πως είπατε; Το marketing δίνει μαθήματα [στρεβλής] σημειολογίας; Γραφικοποιείται η πολιτική και αντιμετωπίζονται en masse, ως καρικατούρες οι ηγέτες; So what?

cheese & pear

Ραφ μιξ. Για ξεσκούριασμα.

Μονταζ και visuals από την... προσωπική μου συλλογή. Όποιος αναγνωρίσει τον ήχο, τον κερδίζει σε μπ3 ή, απλά, κερδίζει στην αγάπη!

Tipping Point

H Νέα Διαφήμιση της Guiness. Από τον καλό κύριο που γύρισε και τη διαφήμιση της Sony Bravia, "Color" (με τα εκατομμύρια μπαλάκια που κατρακυλούσαν στις κατηφόρες του San Francisco), συν 10 εκατομμύρια Στερλίνες (το ακριβότερο TVC ever!), συν ένα Αργεντίνικο χωριό.*

Positve vibes για καλό σου-κου!



* Facts and Figures:
• The advert was shot on location in a remote side village called Iruya, in the Salta region of northern Argentina, with a population of around 1,000 people.
• The cast is made up of locals from the village and surrounding area, none of whom had ever appeared in front of a camera before.
• The tipping scenes were created by world record breaking domino tipping experts, Domino Domain.
• Setting the dominos on the table from the start of the advert took a team of three experts two days, but took just 14 seconds to topple.
• Toppling items included: 6,000 dominoes, 10,000 books, 400 tyres, 75 mirrors, 50 fridges, 45 wardrobes and 6 cars.
• 24 hours of footage was captured.
• The car toppling sequence was successfully shot in just one take.

sissyφως

high on emotions

[...]Sometimes you just want music to stay where it is from. I love drum&bass jungle hardcore, garage, dubstep and always will till i die and i don't want the music i love to be a global samplepack music.. I like Underground tunes that are true and mongrel and you see people trying to break that down, alter its nature. Underground music should have its back turned, it needs to be gone, untrackable, unreadable, just a distant light.[...]
(Kode9 Interviews Burial)

Ιδού κάτι που εκλείπει από τη μουσική που γράφεται σήμερα (με το κιλό, στα κάρβουνα κλπ) και που είναι γνώρισμα των πραγματικά μεγάλων μουσικών. Ρομαντισμός χωρίς μελό. Τον Burial μπορεί μεθαύριο να τον έχουν ξεχάσει μέχρι και οι σπιτονοικοκύρηδές του, αλλά νομίζω ότι δεν θα πάψει ποτέ να διαθέτει το quality του 'μεγάλου' τόσο στη μουσική που γράφει, όσο και στη στάση που κρατάει απέναντί της και απέναντι σε αυτούς που την διαδίδουν και την εμπορεύονται.

αν_τρού

Ολονυχτία στο αυτοκίνητο περιμένοντας ένα νεύμα. Πού είναι η καριόλα η τεχνολογία να με βοηθήσει τώρα; Να πατούσα ένα κουμπί, λέει, και να έβγαινε μια οθόνη με ένα τεράστιο "delete". Να σβήσω εντελώς τη χθεσινή βραδιά.
Να σβήσω αυτό το τσακ που κάνει το μυαλό και απελευθερώνει αδρεναλίνες, τεστοστερόνες και τα ρέστα και στέλνει εντολή στους πνεύμονες να ρουφήξουν αέρα και να τον εκτοξεύσουν με δύναμη από το στόμα. Να σβήσω τα σχήματα που πήρε. Να σβήσω τους τοίχους και τα τζάμια που τον φυλάκισαν. Να σβήσω την πόλη.

Μια ιστορία κι ένα βίντεο

Δούλευε χρόνια στην κρατική τηλεόραση. Έκανε μοντάζ στα επίκαιρα, τις κομματικές ανακοινώσεις και τις ειδήσεις. Αν και θεωρείτο από τους καλύτερους, βαριόταν και μισούσε τη δουλειά του ακριβώς γιατί είχε συνείδηση του πόσο δημιουργική θα μπορούσε να γίνει, αλλά πόσο σκωροφαγωμένη και μίζερη έβγαινε προς τα έξω. Με κάποιο τρόπο έβαζε λάθρα δίσκους δυτικού ροκ. Αυτό του άρεσε να ακούει. Μέσα της δεκαετίας του 80; Ροκ Δίσκος στην Αλβανία; Απλά δεν υπήρχε...

Όταν πέθανε ο Ενβέρ Χότζα, οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Του ζητήθηκε από το Κόμμα να φτιάξει ένα βίντεο για τον Εθνικό Θρήνο. Είχε έρθει η ώρα του να λάμψει! Τελικά το βίντεο δεν έπαιξε ποτέ με αυτή την ηχητική επένδυση.

Το κράτησε όμως σαν ενθύμιο σε μια VHS μέσα σε κάποιο συρτάρι, ύστερα σε μια βαλίτσα. Ίσως κάποια στιγμή του δινόταν η ευκαιρία να το δείξει.


Μπορεί να περνάει ως αδιάφορο, ειδικά με ΑΥΤΟ το soundtrack, αλλά αυτό το κλιπάκι για ένα ανεξήγτο λόγο μου φαίνεται η επιτομή του obscureness (ή...obscurity;). Ειδικά προς το 04:48" με τα παιδάκια να κλαίνε, γίνεται σαν κακό τριπ. Αξίζει, αν έχεις 7 λεπτά από το χρόνο σου για ξόδεμα.

UPD: Η παραπάνω ιστορία διασώθηκε χάρη στα arxedia MEDIA. Τους ευχαριστώ.

UPD 2: Και ιδού η πραγματική ιστορία πίσω από το κλιπ, από τον δημιουργό του, κάποιον YouTuber με nick, ManfredDeJesus:
"I found all this footage on a website of Enver Hoxha's death in Albania in 1985. And I thought the footage was so weird that it would make a great film clip for No Quarter. So I ripped the video off the website, did some re-editing and stuck the music track on."

Random Semiotics

Do you have a facebook?

Ένα από τα εντυπωσιακότερα χαρακτηριστικά του facebook δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι έσπασε το -επί πολλά χρόνια άτρωτο- barrier της ανωνυμίας. Και ιδιαίτερα στο ελληνικό κοινό των 50.000 μέχρι στιγμής χρηστών του, που είναι εντελώς ή μερικώς μη εξοικειωμένο με την κουλτούρα του yearbook -του βιβλίου με τις φάτσες και μια μικρή περιγραφή όλων των μαθητών, που εκδίδουν στο τέλος της χρονιάς τα αμερικάνικα σχολεία. Ολοένα και περισσότεροι χρήστες απεκδύονται της 'επτασφράγιστης' ανωνυμίας τους, ποστάροντας τα πραγματικά ονόματα και φωτογραφίες τους, προκειμένου να δημιουργήσουν ένα επιτυχημένο προφίλ που θα τους κάνει αναγνωρίσιμους(;) ανάμεσα στα 40 και πλέον εκατομμύρια υπνωτισμένων devotees του σάιτ κοινωνικής δικτύωσης. Του σάιτ των 15 δις δολαρίων.

Όμως είναι άραγε τόσο αθώο όσο δείχνει το facebook; Πριν το αυταπόδεικτο "όχι", το παρακάτω φλασάκι εξετάζει κάποια ενδεχόμενα a la maniere του "they rule". Του σάιτ του 2004 που αποκάλυπτε με ελαφρώς συνομωσιολογικό τρόπο τα links μεταξύ των αμερικανικών πολυεθνικών. Enjoy!



[via]