nothing daze

Αρρωσταίνει η μικρή και δημιουργείται ένα κύμα σχετικού πανικού που -παρά το δυσάρεστο της κατάστασης- παλεύεται. Όταν αρρωσταίνει η μεγάλη, όμως, τα πράγματα δυσκολεύουν. Είναι η στιγμή που εκτός από τη δεδομένη δυσκολία της ασθένειας, συνειδητοποιείς το βαθμό της αχρηστίας σου στα 'του οίκου'. Να πλυθούν μπιμπερό, να μαζευτούν ρούχα, να απλωθούν τα επόμενα, να γίνει λίγο το σπίτι και να αγοραστούν τα απαραίτητα, να επισκεφθούμε το γιατρό, να ξεχεστούμε, να πάνε πίσω τα δικά σου. Μια proper μικροαστίλα που τη λούζεσαι αδιαμαρτύρητα.

Και στα κενά, μεταξύ διαδρομών, μπροστά στο σούπερ μάρκετ με τα αλάρμ αναμμένα, κάτω από το γιατρό, ανεβασμένος σε κράσπεδα περιμένοντάς τες, να σκέφτεσαι "τους φόβους που σε τρέφουν να τους κάνεις κάτι άλλο... κάνε τους ποίηση ή μηχανήματα σπουδαία..." -από που ξεφύτρωσε πάλι αυτό;- Και νά σου τα φώτα των αυτοκινήτων που περνάνε σε sequences, το ράλι που στήνουν οι στάγόνες της βροχής στο -κόκκινο από τα stop του μπροστινού- παρμπρίζ. Τα νεφελώδη patterns, μεθαύριο στο αεροπλάνο. Τη γαμημένη ειρωνία στο βλέμμα ενός 'καλημέρα'. To πως θα ταίριαζε εκείνο με ετούτο. Το πόσο ωραία μπλέκει η bossa με τις γραμμές που τρέχουν σε fast forward. Το πόσο ωραία μπλέκουν αυτά τα κενα με τις ζωές μας.