αυτή

Υπάλληλος στο ΙΚΑ, στο ΤΕΒΕ, στον ΟΣΕ, σε κάποιο λογιστήριο εισαγωγών εξαγωγών, πίσω από το γκισέ στηρίζει το κεφάλι της πάνω στην μερικώς παροπλισμένη γροθιά της και κοιτά μια οθόνη με αδιάφορα φωτάκια και στοιχεία που αναβοσβήνουν. Γράφει κάτι σε ένα κλασέρ. Σκέφτεται τον άντρα της, τον σύντροφό της που συμβιβάζεται, παραξενεύει ενώ γερνά και γέρνει το βράδυ στον ώμο της -ή στον ώμο κάποιας άλλης-, βλέποντας τηλεόραση στο καθιστικό.

Το άρωμά της τελειώνει, πρέπει να βάλει σκούπα, να στολίσει το δέντρο και φέτος – για τα πιτσιρίκια, να αγοράσει δώρα και φέτος - για τα πιτσιρίκια, να πληρώσει το φροντιστήριο, το μπαλέτο, τη δόση της κάρτας – για τα πιτσιρίκια.

Κι όμως αν παρατηρήσεις βαθειά μέσα στο βλέμμα της υπάρχει μια αδιόρατη λάμψη. Την γεμίζει αυτό το κυριακάτικο τραπέζι με τα πεθερικά, ένας μικροτσακωμός για τα ψώνια, μια έξοδος μεσοβδόμαδα –τι τον έπιασε;-. Μπορεί το αλατοπίπερο να σώθηκε, αλλά βρίσκει αυτή μπαχάρια να νοστιμίσει την χιλιοφτιαγμένη συνταγή.

Δες την, κοιτάζει δίπλα της την φτιασιδωμένη συνάδελφο. Μια πελάτισσα στην ουρά με ένα φαντεζί φω μπιζού. Φτιάχνει λίγο τα μαλλιά με μια υποψία απορίας, αν κάνω ότι την παρατηρώ πάνω από ένα δευτερόλεπτο. Ισιώνει λίγο το σουτιέν όταν είναι σίγουρη ότι δεν βλέπει κανείς. Κάτι σκέφτεται. Χαμογελάει λίγο. Αφήνει έναν αναστεναγμό.


photo source