τ.π.δ. *

Είδα το όνομά της σε μια λίστα, σαν αυτές των περιοδικών, με τους δεκάδες συνεργάτες (αγαπημένη παιδική συνήθεια). O ορθολογισμός μου με επανέφερε άμεσα στην τάξη: Συνωνυμίες σαν κι αυτή υπάρχουν εν αφθονία και συμβαίνουν καθημερινά, φέρνοντας συνήθως σε αμήχανη θέση αυτόν που την ανακάλυψε πρώτος.

Όταν τελικά βρέθηκα στο χώρο όπου συνυπήρχαν όλα αυτά τα ονοματεπώνυμα με την ανθρώπινή τους υπόσταση και όχι ως γραμματοσειρές σε λίστα, την αναγνώρισα αμέσως! Κι ας είχα να τη δω 22 χρόνια. Δεν ξεχνιέται έτσι εύκολα ο πρώτος παιδικός έρωτας. Στα μάτια της υπήρχε ακόμα αυτή η φλογίτσα που με είχε συνεπάρει τότε, στο πρώτο μου ‘puppy love’. Ήμασταν δέκα, έντεκα χρονών.

Και ύστερα αυτή η μικρή παύση, από το άκουσμα ενός ονόματος μέχρι το «α» της αναγνώρισης. Και ύστερα η οργασμική λειτουργία της μνήμης που ξεθάβει εικόνες και στις προβάλλει στα 150 bpm, ενώ πλαταίνουν τα χαμόγελα. Και ύστερα πάλι λίγη αμηχανία. Πως να καλύψεις 22 χρόνια σε πέντε κουβέντες; Τι έκανες; Παντρεύτηκες; Έχεις παιδιά; Τι κάνουν οι δικοί σου; Όταν περνάω από το –τότε- σπίτι σου θυμάμαι εκείνο το πάρτι...

Σαστισμένοι αλλά αυθεντικά χαρούμενοι συζητούσαμε για τα παιδιά μας και τους κοινούς γνωστούς, τους από χρόνια εξαφανισμένους. Μήπως τελικά δεν είχαμε χαθεί ποτέ, όπως είπε ο Σ. όταν του αφηγήθηκα την ιστορία; Μήπως κάποια κοσμικά ζάρια έφεραν διπλές; Μήπως ήταν ένα καρμικό bug; Ότι και να ήταν, εχθές βιώσαμε και οι δυο αυτό το αστικό randomness των 5 εκατομμυρίων συνδυασμών, σε όλο του το μεγαλείο. Ένα full συναισθηματικό 6άρι στο Λόττο.

* τυχαίο πληθυσμιακό δείγμα