Κάζουαλ Friday

Στους corporate διαδρόμους και τα στενοσόκακα, τα στελέχη και οι υπάλληλοι περπατούν όπως χόρευαν παλιά στη Rebound. Μπρος – πίσω. Μπρος – πίσω. Σαν κάποιος να παίζει με το forward και το rewind στο κοσμικό remote. Κοιτάζονται ανάμεσα από τους ατμούς απ’ το αφρόγαλα του εταιρικού καπουτσίνο, σε κάποιο θλιβερό κουζινάκι πολυεθνικής. Δεν ανταλλάσσουν πια καλημέρα. Μόνο στραβωμένα χαμόγελα. Καλημέρα τέλος. Βλέπουν τον συνάδελφο σαν όρθιο πρόβλημα, χώσιμο, overtime και χαμένα σαββατοκύριακα.

Επιδιώκουν να κάτσουν δίπλα στο παράθυρο για μερικά κλεφτά βλέμματα Αττικού skyline, πέρα από τις δυο πιθαμές απόστασης από τη wide οθόνη, όταν το μυαλό φτάνει στο full capacity και η πληροφορία ξεχειλίζει από τα μάτια. Ελαχιστοποίηση και μεγιστοποίηση μεταξύ παραθύρων με εξελόφυλλα και μιας φτηνής τσόντας ή του κόντρα τζι αρ και του Vogue online. Ο άγρυπνος συνάδελφος ξενοκοιτάζει την οθόνη. Γίνεται η φωνή της συνείδησης. Γίνεται μια ακόμα κάμερα παρακολούθησης σε ένα user friendly περιβάλλον.

Το μεσημέρι, λαντς σε κοντινό φαστφουντάδικο. Με ύφος χιλίων καρδιναλίων σχολιάζουν το κακό και το άδικο. Ένα άδικο project, έναν κακό πρότζεκτ μάνατζερ. Και τούμπαλιν. Ως εκεί. Άντε και καμιά πρέζα επικαιρότητας τύπου «την καημένη τη Μαριέττα», «τον ξέρω καλά εγώ τον Ιερώνυμο είναι κοντοχωριανός»... Τέτοια.

Χωνεύοντας το χαμπουργκεράκι η ζωή κατρακυλά την κατηφόρα του οκταώρου. Κάνα meeting με τους ξένους, μια πεταμένη εξυπνάδα εάν παραβρίσκεται κανείς από τη διοίκηση στη σύσκεψη, «χώσε τον μικρό», έλα λίγο ακόμα, πάμε για ένα τσιγάρο στο καπνιστήριο, έλα, λίγο ακόμα, το γαμημένο το ρολόι λες και έχει βάλει το αφεντικό τσιπάκι και τα digits αλλάζουν στο διπλάσιο χρόνο, έλα, έλα, έλα τι είπες «meeting στις 7 και πέντε;» αδύνατον!

Οργασμικά ξεχύνονται οι execs και οι πληβείοι από τις στριφογυριστές πόρτες. Γεμίζουν τα ες γιου βι και τα σεντάν. Ουρές σε όλους τους δρόμους που βγάζουν Κηφισίας, Β. Σοφίας, Σύνταγμα, Συγγρού. Rage against the machine στο αυτοκίνητο για την αποσυμπίεση. Ή Χατζηγιάννης, το ίδιο κάνει. Οτιδήποτε σε πολλά ντεσιμπέλ, αρκεί. Σκέφτονται τους στίχους. Όμως σήμερα όλα τα κομμάτια σαν να έπαθαν κάτι και λένε το ίδιο: "Σας γαμώ! είναι Παρασκευή!"