in_tro

Ανάμεσα σε Αφρικανούς που έπαιζαν χιονοπόλεμο και Ουκρανούς που τσακώνονταν έντονα στην Αχαρνών για μια χούφτα euro, έφτασε το ασθενοφόρο στην παιδιατρική κλινική. Και μόνο στο άκουσμα της λέξης 'ασθενοφόρο', αν και δεν συνέτρεχε λόγος μεγάλης ανησυχίας, μας έκοψε κρύος ιδρώτας κι ας είχε έξω -2 βαθμούς και 30 πόντους χιόνι που έκαναν την μετακίνησή μας αδύνατη. Τα υπόλοιπα έγιναν με το fast forward πατημένο. Εξετάσεις αίματος με γοερά κλάμματα, ακτινογραφίες θώρακος, πεταλουδίτσα στην παλάμη, αίθουσα αναμονής ασθενών με ηλικίες που δεν ξεπερνούσαν τα 5, εισαγωγή.
Τι εισαγωγή; Λίγες ώρες πριν, κι ενώ είχε κοπάσει ο υψηλός πυρετός που έκανε τη Ναταλίτσα να παραληρεί, ετοιμαζόμασταν να ανάψουμε το τζάκι σε μια ακόμα έξαρση οικογενειακής θαλπωρής με φόντο το χιόνι. Ποια εισαγωγή;

Το δωμάτιο -αν και ιδιωτική κλινική- μικρό και χαμηλοτάβανο. Οι συνομήλικοι 'συγκάτοικοί' μας γονείς έχουν ένα αγοράκι 13μηνών με βαριά ωτίτιδα στο διπλανό κρεββάτι - κούνια. Καλώδια, σωληνάκια, οξυγόνα. Ενδοφλέβια παροχή αντιβίωσης, κλάμματα, μαμά πότε θα πάμε σπίτι μας; Διάγνωση: πνευμονιόκοκος. Άντε να εξηγήσεις στο δυομισάχρονο ότι ένας γαμημένος ιός δεν μας αφήνει να πάμε σπίτι μας. Τουλάχιστον μέχρι το Σάββατο. Τελικά το πρώτο εικοσιτετράωρο, τα πράγματα βελτιώθηκαν. Έπεσε τελείως ο πυρετός, ανέβηκε η διάθεση, εξοικειωθήκαμε. Μείναμε και μόνοι μας στο δωμάτιο, περιμένοντας τις νοσοκόμες να έρθουν, σε τακτά χρονικά διαστήματα, για να κάνουν τα κουμάντα τους. Τι άλλο μένει να κάνεις στο δωμάτιο μιας κλινικής παίδων; Υπομονή και τηλεόραση.

Χθες το βράδι, συζήτηση με μπαλκονάτο συγκαπνιστή, 'ένοικο' του διπλανού δωματίου και μπαμπά ενός εξάχρονου αγοριού:

- Πρώτη φορά στο νοσοκομείο;
- Πρώτη και ελπίζουμε τελευταία. Εσείς;
- Καλά κάνεις και ελπίζεις. Εμάς είναι η δέκατη. Καλοσώρισες.