We Live in Public!

Ondi Timoner, Filmaker (img, Wikipedia)

Να πως το web εισβάλλει εκτός από τις ζωές μας και στον κινηματογράφο, παρασέρνοντας στο διάβα του βραβεία, φεστιβάλ, οράματα και οραματιστές ενός ζοφερού κόσμου, κάτω από το μάτι ενός panopticon, φέρνοντάς τα στον... αφρό των ημερών!

Τα παραπάνω ζητήματα πραγματεύεται η νέα ταινία με τίτλο "We Live in Public", της Ondi Timoner που κέρδισε το Grand Jury Prize στην κατηγορία των Ντοκιμαντέρ στο φετινό Sundance Festival

Η ταινία μας παρουσιάζει μια δεκαετία από τη ζωή του Josh Harris, τον οποίο η δημιουργός τον περιγράφει ως "the greatest Internet pioneer you've never heard of." Είναι ο άνθρωπος πίσω από το πρώτο on-line πείραμα 24ωρου surveillance επί ένα 6μηνο, με την ονομασία "we live in public". Πείραμα που διαξήχθη το 2001 και κόστισε στον Harris τη σχέση με τη σύντροφό του και, όπως ήταν αναμενόμενο, την ψυχική του υγεία.

Η Timoner, που με μαεστρία καθυπόταξε στο σενάριο πάνω από 5000 ώρες διάσπαρτου footage, ανέφερε στο CNET πως σκοπεύει να χειριστεί μόνη της τη διανομή της ταινίας προκειμένου να διατηρήσει τα πνευματικά δικαιώματα του έργου της.

...meanwhile in Tokyo

Μια έμπνευση της στιγμής για το 'χάσιμο' σε μια στιγμή. Εκεί όπου ο χρόνος αναιρείται.

Futura Strikes Back

Στο link που ακολουθεί, θα συναντήσετε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες έρευνες που διεξήχθησαν μέσα στο 2008 και αφορά στο εγχώριο Creative Industry! Ναι, όντως υφίσταται και στη χώρα μας κάτι τέτοιο. To CREATIVE SURVEY 2008 είναι η πρώτη ουσιαστική έρευνα με τόσο μεγάλο δείγμα (1050 νέοι και παλαιότεροι επαγγελματίες της διαφήμισης, print, web κ.α.) και αγγίζει όχι μόνο... κλαδικά ζητήματα (στο στομάχι μου κάθεται ηλέξη 'κλάδος') αλλά επεκτείνεται και σε θέματα που αφορούν τα εργαλεία της δουλειάς τους και λοιπά καίρια. Με αυτό τον τρόπο η έρευνα αποπειράται να δώσει μια σφαιρική εικόνα στον κόσμο, ως προς τα έμψυχα -και μή- υλικά που συνθέτουν το χώρο. Στο site έχετε τη δυνατότητα να κατεβάσετε ολόκληρη την έρευνα σε μορφή pdf.

Όπως λένε οι διεξάγοντες:

"Το Creative Survey δημιουργήθηκε για να δώσουμε, αλλά και να αποκτήσουμε όλοι μαζί μία συνολική εικόνα του επαγγέλματός μας. Μπορεί οι "δημιουργικοί" στην Ελλάδα να είναι πολλοί. Mε το Creative Survey, όμως, έχουμε την ευκαιρία να μάθουμε και ποιοι είναι. Και φυσικά να προσδιορίσουμε στόχους επαγγελματικούς και οικονομικούς, για να τους μετατρέψουμε σε κεκτημένα. Στο Creative Survey κλήθηκαν να συμμετάσχουν όσοι ανήκουν στο ευρύτερο δημιουργικό κοινό...

...από φρέσκους απόφοιτους μέχρι ολοκληρωμένους σχεδιαστές, από υπαλλήλους μέχρι ιδιοκτήτες δημιουργικών γραφείων, από χομπίστες μέχρι αφοσιωμένους επαγγελματίες. ‘Ολοι είχαν στη διάθεσή τους 3 μήνες, από την 1η Ιανουαρίου έως και τις 31 Μαρτίου 2008, προκειμένου να συμπληρώσουν το ερωτηματολόγιο.

toixos

Ενώνω, ταπεινά και με καθυστέρηση, τη φωνή ετούτου εδώ του blog, με τη φωνή των τοίχων της Αθήνας. Τοίχων που μόλις κάποιοι διαβάσουν επάνω τους το όνομα 'Κωνσταντίνα', σπεύδουν να το σβήσουν.

OBAMAnia!

Καιρό είχε να δει το μάτι μας τέτοιο γλέντι!

Πρωταγωνιστές του κινηματογράφου, της μουσικής βιομηχανίας, του θεάματος, της πολιτικής (σε μια άλλη πραγματικότητα η λίστα θα περιελάμβανε θηριοδαμαστές, κλόουν, ταχυδακτυλουργούς), συμμετείχαν σε ένα θηριωδών διαστάσεων, 4ήμερο event που, σύμφωνα με τον Guardian, κόστισε περί τα 150 εκ. δολάρια! Περίπου όσο δύο μεγάλης κλίμακας ταινίες, δηλαδή, με γνωστά ονόματα μπροστά και πίσω από τις κάμερες! Δολάρια από το ίδιο χαρτί και με τις ίδιες μούρες τυπωμένες επάνω τους, σαν αυτά που συμμετέχουν στην παγκόσμια οικονομική κρίση.

Όπως και να έχει, η εικονογραφία της τελετής Ορκωμοσίας του Ομπάμα, αποτελείτο από άφθονο πατριωτισμό, χαμογελαστούς εργάτες, αγρότες και φοιτητές -με φόντο cornfields- πάντα υπό τους ήχους του Springsteen και του Mellencamp. Είχε δε, τη δεύτερη μεγαλύτερη τηλεθέαση μετά από αυτή του Reagan, το 1981.

Επιστρατεύτηκαν ταξιαρχίες από επικοινωνιολόγους και γνώστες της εικόνας και του ήχου, μπροστά και πίσω από τις κάμερες, για ένα και μοναδικό στόχο: το παγκόσμιο show off μιας υπερδύναμης, περίπου σαν Τεξανός hillbilly (απ' αυτούς που... δεν αγαπούν τους έγχρωμους) στους τουρίστες.

Αυτό όμως που κατά τη γνώμη μου έγινε σαφές τοις πάσι ήταν πόσο μεγάλη ανάγκη το είχε όλο αυτό το νταβαντούρι του image –εν μέσω οικονομικής κρίσης- το κουρελιασμένο Αμερικάνικο Όνειρο. Τι ψυχή έχουν 150 μύρια, μπροστά του;

Revolutionary Road

Πέτσα το R. Road. Σε κανά δυο ξεσπάσματα μόνο, ο Ντι Κάπριο αποδεικνύει πως... εντάξει, έχει λόγους να είναι εκεί που είναι, τα τελευταία 15 χρόνια. Τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένης και της βραβευμένης Ουίνσλετ, (συζύγου του σκηνοθέτη Σαμ Μεντες) είναι απλά, μέντες.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι η σκηνογραφική προσέγγιση που πείθει, το πολύ κάπνισμα (μάλλον σε κάποιον από την παραγωγή, άρεσε το Mad Men) και η γενικότερη ιστορία του ομότιτλου βιβλίου, μέχρι να βρει το δρόμο του προς το σελουλόϊντ.

RockNRolla

Μ' άρεσε / δεν μ' άρεσε. Μαλακία / έτσι κι έτσι. Μια από τα ίδια / πρωτότυπο. Ερμηνείες / μανιέρες. Γκάι Ρίτσος / Madonna. Δεν μπορώ ν' αποφασίσω.

Ενδιαφέρον soundtrack.

righteous & holy

Πάντως, το σωστό να [κ]λέγεται. Σε ένα τόσο γαμημένα δυσοίωνο έτος σαν αυτό που μας μπήκε, η μουσική κάνει τη δική της αντίσταση. Δεν υπάρχει τίποτα απ' όσα πράγματα έχω κατεβάσει, αγοράσει και ακούσει μέχρι στιγμής -από διάφορετικές άκρες- που να με έχει απογοητεύσει! Είναι τρομερό. Μέσα στο δεκαπενθήμερο, έχω τόσα "keepers", όσα περίπου είχα για το μισό 2008.

Ρε μπας και γέρασα;