Revolutionary Road
Πέτσα το R. Road. Σε κανά δυο ξεσπάσματα μόνο, ο Ντι Κάπριο αποδεικνύει πως... εντάξει, έχει λόγους να είναι εκεί που είναι, τα τελευταία 15 χρόνια. Τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένης και της βραβευμένης Ουίνσλετ, (συζύγου του σκηνοθέτη Σαμ Μεντες) είναι απλά, μέντες.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι η σκηνογραφική προσέγγιση που πείθει, το πολύ κάπνισμα (μάλλον σε κάποιον από την παραγωγή, άρεσε το Mad Men) και η γενικότερη ιστορία του ομότιτλου βιβλίου, μέχρι να βρει το δρόμο του προς το σελουλόϊντ.
2 comments:
Εγώ την κατέβασα, την είδα και κατόπιν κοιμήθηκα με δυο μπουνιές στο στομάχι, τρίζοντας ολονυκτίς τα δόντια μου.
Μάλλον έχω ευαίσθητο στομάχι.
Και κάπου εκεί μέσα στο ύπνο μου άρχισα να εκτιμώ ακόμα περισσότερο το Rocknrolla, που εν αντιθέσει θυμάμαι μου είχε πέσει σα κοτόσουπα στα σωθικά και που ευχαρίστως έτρωγα και δεύτερο πιάτο.
Τώρα που 'ωρίμασαν' μέσα μου οι δύο ταινίες, το rev. road, το έχω ξεχάσει σχεδόν. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι κάπου στην πορεία του πήγα να πέσω στην παγίδα της ταύτισης. Σηκώθηκα, ήπια λίγο νεράκι και επανήλθα στα σύγκαλά μου. Με το Ροκνρόλα αμφιταλαντεύτηκα πολύ μέχρι ν' αποφασίσω. Εντέλει μου άρεσε. Πολύ κι όλας. Έχοντας ζήσει στην Αγγλία... είχα πράγματα να πιαστώ, να πιαστώ να κρατηθώ.
Post a Comment